Vertel me hoe u eet en ik zeg wie u bent
Op onze talrijke vakanties is uit eten vaak een hoogtepunt in velerlei opzichten. Naast het consumeren van een voedzame maaltijd en een goed gesprek is het observeren van mensen ‘in ’t wild’ een leuke bezigheid. Bij binnenkomst van het etablissement is de tafelkeuze reuze belangrijk. Een korte inschatting van de aanwezigen eetlustigen is van belang voor de juiste plek, die het meest oplevert. Gisteren hadden we geluk. We zaten naast een zeer gewichtige dame. Haar enorme boezem steunde op de tafel. Ze had een bos hout voor de deur die Jan Splinter met gemak door de winter zou helpen. Geheel in stijl droeg ze een rode bloemetjesjurk. De omvang van haar bovenbenen dwong haar voeten en knieën in een positie van een zeer breed steunvlak.
Dit had tot gevolg dat omstanders zich konden vergapen aan een spectaculair vergezicht tussen haar kolossale dijen. Op haar relatief kleine ronde hoofd droeg ze een fel rode bril die door transpiratie voortdurend van haar neus gleed. Daarbij werden haar kraaloogjes duidelijk zichtbaar. Een doordringende goedkope parfum, die haar transpiratie moest camoufleren, bedwelmde de helft van alle gasten. Het geheel werd gecompleteerd met een protserige dubbele kralenketting die ze zenuwachtig steeds op en neer schoof als een defensiemechanisme voor haar boezemspleet. In haar met een onbestendige kleur geverfd haar leken nog enige krulspelden niet verwijderd te zijn. Rubens zou een moord gepleegd hebben om deze voluptueuze, weelderige dame te mogen schilderen.
Tegenover haar zat de volmaakt complementaire man. Een kop kleiner, slank, een klein beetje kalend, het leek bijna een jongetje dat met zijn moeder uit eten genomen was. Hij wisselde schuchtere blikken om zich heen af met periodes waarin hij een verlamde indruk
maakte. Hoewel hij diverse pogingen deed kon ik hem niet betrappen op een bijdrage in het gesprek. Hij kreeg die kans ook niet omdat zijn geliefde, onverstoorbaar, door wauwelde, terwijl enige etensresten over de tafel vlogen. Driftig priemde ze met haar vork naar een virtuele tegenstander. De steeds duidelijkere non verbale stop signalen van het mannetje werden volkomen genegeerd. Eerst wende hij zijn blik af, vervolgens keek hij een paar keer op zijn horloge, zette zijn handen op tafel als wilde hij zich afzetten en wegvluchten, tenslotte hees hij zijn broek op als teken dat hij bij een vlucht niet door zijn broekspijpen gehinderd wilde worden. Maar, niets hielp.
Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om de congruentie van buiten en binnenzijde te herkennen. Die vrouw was ontegenzeggelijk onbeheerst, grenzeloos, onbeschoft, schaamteloos en ongegeneerd. De Boze stiefmoeder in het sprookje was een flauwe afspiegeling van dit schepsel.
Een goede observator zou een heel andere indruk hebben van ons gezinnetje. We waren in een geanimeerd gesprek, open, communicatief, elkaar bevestigend. En wat voor een schattige indruk zou die observator hebben van ons lieve verstandelijk gehandicapte kind. "Ze zijn altijd zo goudeerlijk en heerlijk spontaan en ontwapenend". Op een van haar vele tochten naar de wc moest Karin de gewichtige mevrouw passeren. Juist op dat moment suprême kreeg Karin een geweldige niesbui. Die begon zo’n beetje bij haar tenen verspreidde zich als een bliksemschicht door haar hele lichaam en mondde uit in een geweldige brulnies.
Zelfs geharde veteranen van het Franse vreemdelingenlegioen zouden het in hun broek doen van zo’n lawaai. Misschien schrikt Karin nog het meeste van een dergelijke neusorkaan en kan onvoorspelbaar reageren Op dat moment maakte de gewichtige mevrouw de fout van haar leven. Ze stond op en probeerde Karin tot rust te brengen door ze aan te raken. In een schrikreactie duwde Karin haar met volle kracht van zich af en schreeuwde angstig: "VUILE TRUT, BLIJF VAN ME AF.HOU OP KLOOTZAK, LUL!!!!!!" De vrouw verloor haar evenwicht en viel met stoel en al ondersteboven met haar benen in de lucht. Alle aanwezigen keken ademloos toe en konden een rode onderbroek ontwaren tussen haar machtige dijen. In een laatste poging om staande te blijven had ze het tafelkleed en alles daarop over zich heen getrokken.
Terwijl de adrenaline door ons lijf gierde, probeerde mijn vrouw en ik haar overeind te helpen en putten we ons uit in duizenden verontschuldigingen. In perfect Engels liet de vrouw op aangename toon weten dat ze het wel begreep en dat ze het ons en Karin niet kwalijk nam. Op dat moment straalde ze een rust uit in een volmaakte bewonderenswaardige zelfbeheersing.
Ze liet op geen enkele manier merken dat ze voor de hele zaak en de zaak ernaast te kakken gezet was. Ze lachte Karin toe, zodat die weer snel gerustgesteld was door haar optreden. Even later kwam ze een chocolaatje brengen.
Dit was een donkere dag voor mij. Al mijn observaties in de vele jaren opgedaan en ontwikkeld zijn door deze vrouw aan gruzelementen geslagen. Heel mijn ego naar de chalemiezen. Al mijn aantekeningen zijn niets waard gebleken.
Niets is, zoals het lijkt…
