Je voelt het al als je Puerto Rico binnen komt rijden. Er klopt iets niet. Met zo'n gevoel moet de Amerikaans, Arabische journalist Jamal Khashoggi het Saudische consulaat in Turkije binnen gelopen zijn voordat hij in stukken gehakt werd. Het gevoel wordt met iedere meter sterker. Je gaat je noodlot tegemoet, maar je kunt er niets aan doen, je moet verder. Soms worden de diepe structuren in de thalamus van het limbische systeem geprikkeld. Maar het prikkelgebied ligt onder de hersenschors, dus je hebt er niet gelijk een verklaring voor. Het geeft een unheimisch, onverbonden, angstig gevoel.
We zetten onze auto op het vertrouwde plekje voor de receptie. Het plekje was er nog wel, maar de receptie niet! Helemaal leeg! Geen bureau, geen computer, geen escape toilet voor Karin, geen verfrommelde kerstkribbe, geen vergeelde foto's van cliënten van 15 jaar geleden, geen tekeningen van Karin, helemaal niets. En het ergste van alles geen spoor van Antonio.! Nergens een overstresste adhd er, die als een wesp gestoken overeind vliegt, rood aanloopt, een tafel omstoot en met net iets te harde stem roept: Ahhh Familia Treffers. Het zal toch niet waar zijn dat na het tumultueuze vertrek van zijn naamgenoot Antonio, zelfbenoemd hoofd zwembad, die op slinkse wijze Cumana was uitgeschopt nu de andere Antonio ook .........
Na enig speurwerk vinden we Antonio in een hokje in de bovenste ring van Cumana met een handgeschreven bordje Reception Cumana boven zijn deur. Er bleek een genadeloze machtstrijd in Cumana plaats te vinden tussen het bondje van de prive huiseigenaren en de vereniging van huurders van de overige appartementen. Wij werden ongevraagd ingelijfd in het regiment van Antonio. Het voelde of we in het midden van een slechte B-film terechtgekomen waren met mr Beam, alias Antonio in de hoofdrol. Antonio was aan de verliezende hand, de onderhoudsmonteur, schoonmaaksters, waren overgelopen naar de tegenpartij. Antonio Beam detacheerde ons in appartment 24 naast het voormalig heiligdom van Antonio 1, naast het zwembad.
In deze nieuwe realiteit loop je toch heel anders door Cumana, iedereen wordt gelijk ingeschaald, zijn ze van 'ons' of zijn van de 'tegenpartij? Pas vroeg iemand wisselgeld voor de automaat, je vraagt je dan af in je nieuwe identiteit of 'wij' dat doen of niet. Het is ongelooflijk, vroeger totaal ondenkbaar maar je gaat weer verlangen naar de tijd van die schreeuwlelijk bij het zwembad, dan wist je ten minste dat er maar één baas was. Antonio werd steeds zenuwachtiger in zijn nieuwe rol van leider, coördinator, klusjesman, loodgieter. Jochem Meijer was een stil teruggetrokken, introvert mannetje vergeleken bij de stuiterbal Antonio die de trappen van Cumana op en af struikelde als een aangeschoten manke berggeit in levensgevaar. De andere partij sprak over 'The Fool, on the hill'
In elk leger bestaan er deserteurs en profiteurs zo ook onze ooster- overburen Sjani Scnebbel en Simon Sul. Sjani die al jaren naar onze goedkope huurprijs loopt te vissen om die arme Antonio te manipuleren had bedacht dat Antonio nu wel gratis wifi kon geven nu ze met minder hulp moesten rondkomen. Sjani en Simon wonen in de Heimat in Hamburg maar ze zijn in Maastricht op het vliegtuig gestapt omdat het daar twee kwartjes goedkoper was. Sjani is een klein opdondertje van een jaar of 65 die haar man overal heen en weer commandeert. Ze heeft een afgemeten schoolmeesterachtige beslist stemmetje dat geen tegenspraak duldt. Simon goedsul heeft de strijd al 30 jaar geleden opgegeven. Hij doet al 40 jaar zijn best longkanker te produceren. Vooralsnog blijft de schade beperkt tot een enorme hoestbui en een rochel die uit zijn tenen komt na ieder trekje. Om met BertVisscher te spreken daar had mevr Kim Jong-un even geen boodschap aan. Door mijn tweede generatiesyndroom was ik gevoelig geworden voor dictatoriale leiders vanuit het oosten. Ik adviseerde Antonio om mevr. Poetin een wifi van een lokale provider in Maspalomas aan te bieden, waardoor ze de rest van de vakantie slechte verbinding had. Sjani was gevoelig voor mensen en dingen die niet naar haar luisterden.
Antonio (en wij) voerden een verloren strijd. De gemeente, eigenaar van half Cumana besloot Antonio op een slinkse manier te lozen. Het zou het beste zijn als hij zelf wanhopig zijn ontslag zou aanbieden. Antonio die gedwongen werd om te multitasken voelde zijn hoofd vol watten. Het leven werd een onoverzichtelijke chaos. Hij was een verkeersleider waar alle apparatuur opeens waren uitgevallen. Zijn vrouw hakte definitief de knoop door toen Antonio weer met een verwilderde blijk thuiskwam. Antonio zou nooit meer terug naar Cumana gaan.
Slotlied, apotheose Cumana
O, Cumana, parel aan de kust. 25 zomers, een kwart eeuw lang, hebben wij jouw schoonheid bezongen, met blijde zang.
Waar is Antonio van het zwembad? Waar is Antonio van de receptie?
Wie beschrijft de diepte van onze deceptie?
Herinneringen, zo helder en zo zoet, Vol van lachsalvo’s een heerlijk bestaan. Vriendschappen gesmeed, onder de warme gloed, Een plek waar de tijd even leek stil te staan.
Maar nu is het voorbij, de sleutel terug, Een afscheid dat even hard aankwam als een ongeluk met een trein. Toch blijft de herinnering, een schat zo fijn, Aan Cumana, ons paradijs, voor altijd in ons zijn.
We zullen je missen, Cumana, dat is zeker, Maar de herinneringen blijven, voor eeuwig en eeuwig!
