11  Straatgasten     Als je door Puerto Rico loopt, vraag je soms af: Wie is nou de autochtone puertoriconees? Het antwoord zal de vraagsteller niet bevallen. Neem nu Ricardo, een sneltekenaar die zich meestal tegenover de zaak van Maggario geposteerd heeft. Hij is een klein gezet mannetje, die doet denken aan de vroegere inspecteur Moto, een miezerig Chinees mannetje die door iedereen onderschat werd en daardoor de meest ingewikkelde zaken oploste. Daar houdt de vergelijking op, Ricardo zag er uit als mr. Moto en hij wordt ook door iedereen onderschat, maar in zijn geval volkomen terecht. Zijn carrière is begonnen, toen zijn vrouw hem op straat schopte, en hij toevallig tegen een echte sneltekenaar aanliep. Hij kreeg enige afgedankte tekeningen van die goede man en besloot voor zich zelf te beginnen. Hij plakte die tekeningen op karton een klapstoeltje en een oud bureaulampje completeerde zijn bedrijfsinrichting. Zijn specialiteit werd: .....karikatuurtekenen. Genialiteit ligt dicht bij waanzin. Iedere tekening die Ricardo maakt is namelijk een karikatuur! De nietsvermoedende toerist die een tekening voor zijn dochtertje laat maken, vertrekt een kwartier later en 10 euro lichter met een afgrijselijke tekening waarvan hij niet kan ontkennen dat het een karikatuur is!

Iedere avond vanaf 21.30 tot 22.30 lopen er een paar travestieten het winkelcentrum een paar keer rond, ze willen zo reclame maken voor hun theatershow die om 22.30 uur begint. Het zijn meestal frêle, vermagerde jongens die op torenhoge hakken lopen, geschminkt als goedkope prostituees, met enorm opzichtige hoeden, kettingen en protserige andere versierselen. De aandacht die ze vroeger nooit kregen wordt nu ruimschoots gecompenseerd door de getatoeëerde manchester hooligans en dronken Scandinaviërs die ze in hun onovertroffen taaltje de meest oneervolle voorstellen toeschreeuwen. Als ze zo langs de tafeltjes van de diverse eetgelegenheden lopen hebben ze de volle aandacht van Karin, die in deze met enorme horloges en goud behangen exhibitionisten, geestverwanten ziet. Als ze langs komen verlaat ze ongeacht wat op haar bord ligt haar stoel en stort zich aan de 70cm uitstekende kunstboezem van een van de ‘meisjes’ Deze raken op hun beurt weer vertederd door zoveel liefde en bewondering die hen te beurt valt en nemen iedere avond ook ruimschoots de tijd om dit begroetingsritueel ten overstaan van alle gasten mee te spelen. In al die jaren heeft die opgebouwde ’vriendschap’ Karin geen windeieren gelegd. Pronkjuweel is een 20cm brede vlinderring, die ze als trofee van een van haar vrienden draagt. De parade van weirdo’s is zoals gezegd een opmaat voor hun theatervoorstelling. Wee, de naïeve huisvader die met zijn gezinnetje, deze show bezoekt. De goede man wordt uitgenodigd om ’ mee te helpen’ en naar voren te komen. In een jolige vakantiestemming maakt de ongelukkige de fout van zijn leven door hier in toe te stemmen. Hij wordt en plein publiek opgemaakt en voorzien van jarretels en netkousen, gefotografeerd en aangespoord een zwoele dans uit te voeren. Deze volkomen ontluistering van iedere menselijkheid wordt hem op alle feest en hoogtij dagen door zijn familie en vrienden impliciet en expliciet tot in lengte van dagen in herinnering gebracht.

Dan is er nog onze buurman, een Indianees die een juwelierszaak heeft in het winkelcentrum. Ik heb hem nog nooit in de tien jaar dat ik hem ken, kunnen betrappen op een glimlach. Hij is een echte businessman doordrongen van de diepe financiële crisis waar het westen, Spanje, Puerto Rico en niet in de laatste plaats hijzelf, in het bijzonder gedompeld is. Hoewel hij zijn zonen dochter en vrouw gedisciplineerd gedetacheerd heeft in de zaak, bemand hij helaas zelf het callcentrum. Dit heeft hij ingericht op zijn buitenplaatsje wat grenst aan onze slaapkamer. Aangezien zijn biologische klok anders loopt dan de onze worden we steevast iedere ochtend gewekt door stortvloed van woorden, waarbij buur niet gehinderd lijkt te worden door enige respons aan de andere kant van de lijn. Deze verkooppraatjes duren ongeveer een uur, waarna buur weer de trappen afsjokt naar zijn heiligdom en wij ons weer om kunnen draaien in ons bed. Zijn dochter van acht heeft hij geleerd als ze langs het zwembad van Cumana loopt haar ogen af te schermen door met haar hand naast haar linker oog schichtig langs het domein van Antonia te lopen, zodat ze het Sodom en Gomorra van de badgasten niet ziet. Gelukkig is vader zelf dermate getraind en gehard in het aanschouwen van zulks een wereldlijk verderf, dat hij er iedere dag een studie van lijkt te maken. Nadat hij ontdekt heeft dat Karin gehandicapt is, is ons contact met hem verder verwaterd.