Gevangen  door de tijd!

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn schoonvader was een echte nieuwsfreak. Hij had een onhebbelijke gewoonte. Als hij een halve minuut te laat was voor het journaal, liet hij een gereformeerde knoop en zette de tv uit. Hij kon het niet hebben dat hij iets gemist had. Jammer dat hij het interactieve tijdperk niet meegemaakt heeft waar je gewoon via een druk op je afstandsbediening het begin van het programma kunt zien.

 

Die magische afstandsbediening zou hem ook bij het kerkbezoek van pas gekomen zijn. Als de dominee al op de kansel stond, kwam als laatste mijn schoonfamilie hollend en zwetend en gestrest met rode hoofden de kerk binnen. Mijn vrouw, de oudste telg, volgde op enige afstand, als een stilzwijgend protest om aan te tonen dat ze zich letterlijk distantieerde van dit wekelijkse tafereel. Helaas heeft ook zij tot op heden nog startproblemen.  Een saillant detail is dat het stelletje altijd op de voorste banken zat, zodat alle aanwezige gelovigen wisten dat de dienst pas echt kon beginnen als mijn schoonfamilie geïnstalleerd was.

 

 

 

Rudolf

 

Zo’n interactieve afstandsbediening kon mijn vriend en collega Rudolf ook gebruiken. Hij presteerde het om in de 20 jaar dat ik met hem samengewerkt heb nooit op tijd te beginnen. Altijd 15 tot 20 minuten te laat! In al die jaren heb ik enkele schamele pogingen gedaan om te achterhalen: waarom,waarom Dolf, waarom toch? Was het wat psychologen noemen een gevoel van almacht, een gevoel dat je altijd meer kunt doen in een bepaalde tijd. Was het een onvermogen prioriteiten van bijkomstigheden te scheiden? Was het een beginnend symptoom van narcisme? Was het een onvermogen om taken af te ronden en daardoor chaotisch op de omstandigheden te reageren? Was het een onvermogen tot mindsight, waardoor hij zich niet kon invoelen in de wachtende patiënten die steeds in heftige tweestrijd verkeerden en afhankelijk van de sensibiliteit van hun  amygdala van hun hersenen op de fight, flight of freeze modus werden geprogrammeerd..

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik ben er nooit achter gekomen! Rudolf had na al die jaren nog steeds voor hem motiverende omstandigheden en verklaringen om zijn vreemde en grenzeloze en eindeloze gedrag te verklaren. De brug was open, belangrijk telefoontje, dreinende kinderen, kapotte wekker, dreigende windhozen, mensen die aan huis kwamen, wegomleggingen, plotselinge andere weersveranderingen, bommeldingen, lekke banden, mensen die hem ophielden en niet begrepen dat er noodlijdenden op hem zaten te wachten (!!) Ik heb het opgegeven, wat me na al die jaren het meest fascineerde: Rudolf geloofde zelf rotsvast in  zijn onzinnige argumenten, zelfs na 20 jaar nog.

 

 

Science Fiction

 

 

In de ‘goede oude tijd’ kon men nog sciencefictionverhalen schrijven waar je pas echt door tijd op het verkeerde been gezet werd. Zo was er het verhaal van de ‘ kalm-aners’ Een ruimte pionier die met zijn ruimteschip op een vijandige planeet terecht komt. Hij hoort allerlei bedreigingen vanuit zijn taaltransformator en de hoogstaande, technisch ontwikkelde autochtone bevolking mobiliseert al haar strijdkrachten om hem te vernietigen. Als hij zich realiseert dat hij machteloos is rest hem niets anders dan te wachten op zijn dood. Na enkele uren ziet hij dat de oprukkende legermachten en raketten nauwelijks een centimeter zijn opgeschoten. Het zijn namelijk kalm-aners die in een andere tijd leven, omgerekend zou het 100 jaar duren voor de eerste raket hem zou bereiken!

 

 

Dan is er het verhaal van het trage glas. Op een afgelegen plek komt iemand een huis tegen met een grote glasgevel. Voor dat huis zit een zwijgende man die naar het tafereel door het raam zit te staren. Een jonge beeldschone vrouw is met twee kleine kinderen aan het spelen. Ze hebben veel plezier maar zijn zich schijnbaar niet bewust van de man die hen voortdurend observeert.

 

 

Als de verhaalverteller aan de achterkant van het huis gaat kijken blijkt dat er alleen een grote glasgevel is, erachter is er een restant van een verkoold huis te vinden. Een enorme puinhoop van wat eens meubilair was. Het blijkt dat het huis totaal afgebrand was  toen de vader op reis was , en zijn jonge vrouw en twee kinderen zijn toen op een afschuwelijke wijze om het leven gekomen. Het enige wat nog overeind gebleven is, is de onbrandbare gevel met ‘ traag’ glas. Dat is glas waarvan de lichtbrekings- coëfficiënt zo totaal anders is dat de beelden die door het raam worden doorgegeven een vertraging van 10 jaar geven. De eenzame, zichzelf verwaarloosde man zat naar beelden van 5 jaar voor de brand te kijken en kon zijn vrouw en kinderen bijna aanraken maar kon geen contact maken met zijn gezin waar hij zo zielsveel van hield, een ware Tantaluskwelling. Het wachten was op de afschuwelijk levensechte reconstructie van de brand!

 

 

Mijn eigen interactieve afstandsbediening

 

 

 

Wat zou het geweldig zijn als je delen van je eigen leven opnieuw op kunt opstarten. Je geboorte, het onbezorgde spelen in de bos de eerste jaren, onvergetelijke momenten met je familie, de eerste ontmoeting met je vrouw, de geboorte van je kinderen, de nachtelijke stoeipartij op het balkon van het majestueuze chalet in Zwitserland. De eerste ontmoeting met God. Zoveel sessies waar je betrokken voelde in het leven van anderen.

 

De keerzijde zou zijn het machteloos kijken naar het trage glas van je verleden, het verlies van geliefden, de teleurstellingen, nederlagen, vernederingen. De schokkende beelden van je collectieve geschiedenis als mens, Nederlander en wereldburger. De schaamte en onmacht van het verleden om weer te ervaren en geconfronteerd te worden met het machteloze gevoel van onvermogen om het verleden te veranderen. Gevangen door die meedogenloze onveranderbare tijd! Ik zie uit naar de tijdloosheid van de eeuwigheid, waar geen dood en nacht meer zal zijn en alle tranen uitgewist zijn en er alleen een moment van een eeuwig gelukzalig heden bestaat! (Openbaring hoofdstuk 21)